Euthanasie bij psychiatrische patiënten is heel complex. Euthanasie moet daarbij blijven wat het is: buitengewoon handelen. Dit schrijven voorzitters Damiaan Denys (NVvP) en René Héman (KNMG) vandaag in NRC Handelsblad.
Op 28 september 2018 verscheen de geactualiseerde richtlijn ‘Levensbeëindiging op verzoek in de psychiatrie’. In dit licht en mede naar aanleiding van het NVVE-congres op 11 oktober 2018 ‘Euthanasie als behandeloptie bij psychiatrisch lijden?’ geven voorzitters Damiaan Denys (NVvP) en René Héman (KNMG) in het opiniestuk de medische context aan. “Patiënten met een euthanasiewens zeggen eigenlijk: ‘ik wil zo niet sterven’. Een psychiatrische patiënt zegt daarentegen: ‘ik wil zo niet leven’. Dat maakt de afwegingen van een arts bij een dergelijk verzoek extra complex.”
Opiniestuk NRC Handelsblad 8 oktober 2018 *)
Psychiaters worden dagelijks geconfronteerd met patiënten met een doodswens. Sommige patiënten ervaren hun lijden als uitzichtloos en zien maar één uitweg: een einde aan dit leven. Soms doen zij een concreet euthanasieverzoek en kan de arts oordelen dat er reden is om aan dat verzoek tegemoet te komen. Toch schrikken wij van de titel van het congres dat de NVVE op 11 oktober houdt onder de titel ‘Euthanasie als behandeloptie bij psychiatrisch lijden?’
Wij vinden dat deze door de NVVE gestelde vraag onbeantwoord moet blijven, omdat de vraag sprekender is dan het antwoord. In onze medische praktijk zien wij elke dag hoe ernstig en uitzichtloos het lijden van de psychiatrische patiënt is. We zien hoe moeilijk de weg is om vanuit een zware depressie of schizofrenie terug te komen in de ‘gezonde wereld’. Hoe zwaar dat is voor een patiënt en voor zijn naasten. Vaak lukt het om de situatie van de patiënt te verbeteren en dat streven moet voorop blijven staan. In sommige gevallen kunnen ook wij niet anders concluderen dan dat het lijden voor deze patiënt ondraaglijk en uitzichtloos is en geen andere oplossingen mogelijk zijn. In 2017 deden artsen 83 keer melding van euthanasie vanwege lijden door een psychiatrische aandoening.
En toch is euthanasie in de psychiatrische praktijk geen gewoon medisch handelen. De euthanasiewet in Nederland is helder over de regels waaraan moet worden voldaan. Er moet sprake zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden, waarbij er geen andere redelijke oplossing meer is. De patiënt moet op vrijwillige en weloverwogen wijze zelf tot dat verzoek komen. In de meeste somatische ziektebeelden gaat het bij euthanasie om patiënten in het laatste stadium van een ongeneeslijke ziekte waarvoor geen behandeling meer mogelijk is. Ook zonder euthanasie zouden zij binnen afzienbare tijd overlijden. De patiënt vraagt om euthanasie, omdat hij een draaglijke dood wil. Hij zegt eigenlijk: ‘ik wil zo niet sterven’. De psychiatrische patiënt zegt daarentegen: ‘ik wil zo niet leven’.
Euthanasie in psychiatrie is complexer. Zo kan de doodswens een symptoom zijn van de aandoening waaraan de patiënt lijdt. Dat maakt de vraag of de patiënt ‘vrijwillig’ en ‘weloverwogen’ tot zijn verzoek komt moeilijker te beantwoorden. Wie een ernstige depressie heeft, ziet vaak geen uitweg meer – het is een wezenskenmerk van de aandoening. Het is dus een zware opgave om een depressieve patiënt ervan te overtuigen dat die uitweg er wel is, en behandeling mogelijk is.
Euthanasie moet daarom buitengewoon handelen blijven. Want zeker in de psychiatrie kan de mogelijkheid tot euthanasie de patiënt verleiden tot het afzien van een zware en soms hopeloos moeilijke behandeling. Hoewel behandeling soms onaantrekkelijker lijkt, moet dit toch vanzelfsprekender blijven.
Nederland mag trots zijn op de verworven vrijheid van euthanasie. Ook in de psychiatrie. Maar we moeten ervoor waken dat de praktijk zorgvuldig wordt uitgevoerd. Euthanasie is het slotstuk van een langdurig en intens gesprek tussen arts en patiënt. Euthanasie mag niet terecht komen in de sfeer van gewoon of vanzelfsprekend behandelen. Euthanasie is geen recht van de patiënt – en geen plicht voor de arts. Euthanasie moet blijven wat het is: buitengewoon handelen.
Damiaan Denys (NVvP) en René Héman (KNMG)
*) Dit artikel verscheen op 8 oktober 2018 als opiniestuk in NRC Handelsblad. Op 28 september 2018 verscheen de geactualiseerde richtlijn ‘Levensbeëindiging op verzoek in de psychiatrie’. In dit licht en mede naar aanleiding van het NVVE-congres op 11 oktober 2018 ‘Euthanasie als behandeloptie bij psychiatrisch lijden?’ geven voorzitters Damiaan Denys (NVvP) en René Héman (KNMG) in het opiniestuk de medische context aan.
Werkt u als specialist in het Verenigd Koninkrijk (VK), heeft u daar uw artsen- of specialistendiploma gehaald of heeft u plannen daartoe? Of werkt u met een Nederlands diploma in het VK? Dan kan de Brexit voor u gevolgen hebben.
Vragen van patiënten in de Week van de Euthanasie over het levenseinde of euthanasie? Op de KNMG-website vindt u praktische informatie die u bij deze gesprekken kan helpen.
De Advocaat-Generaal (AG) van de Hoge Raad bracht onlangs advies uit over btw-heffing door de RGS.
Veel politieke partijen in Tweede Kamer stellen ook kritische vragen over ontbreken medisch toezicht van arts bij aanpassing dwangzorgwet.
KNMG ondersteunt pleidooi van initiatiefnemer Patiëntenfederatie die een verkenning van het ministerie van VWS wil naar het instellen van een patiëntgeheim.
Het College Geneeskundige Specialismen (CGS) heeft op 16 januari 2019 het gewijzigde besluit geneeskunde voor verstandelijk gehandicapten vastgesteld. Het besluit is gewijzigd naar aanleiding van de herziening van het landelijke opleidingsplan. Daarnaast is het besluit compacter en overzichtelijker gemaakt.
Klantgerichtheid speelt in 2019 een grote rol in alle activiteiten, plannen en speerpunten van de RGS. In het Jaarplan leest u hoe de RGS dat vormgeeft.
Het is essentieel dat een onafhankelijk arts toezicht blijft houden op alle beslissingen tot dwang en ook verantwoordelijk blijft voor dit beleid binnen een instelling. Artsenorganisaties LHV, NVAVG, NVvP en Verenso, spreken zich hierover uit richting de Tweede Kamer onder de vlag van de KNMG.
De kans dat we als arts vroeg of laat een collega moeten raadplegen is groot. Nog groter is de kans dat we als arts een collega in de spreekkamer krijgen. Goede voorbereiding maakt dan het verschil tussen een succesvolle of gefrustreerde behandeling.
Overbelasting van mantelzorgers kan onbedoeld leiden tot mishandeling van ouderen. Het gaat vaak niet om geweld, maar om verwaarlozing. Interview met klinisch geriater Judella Daal.
Geef uw reactie