Dossier / bijgewerkt: 15 juni 2020
Patiënten hebben soms een voorkeur voor een man of een vrouw als behandelaar of onderzoeker. Deze voorkeur kan voortkomen uit persoonlijke motieven, eerdere ervaringen, persoonlijke trauma’s of religieuze motieven.
Dit leidt tot discussies in de zorg en maatschappij, vooral als (begeleiders van) sommige moslima’s de hulp van een mannelijke arts weigeren. De KNMG geeft artsen en instellingen handvatten hoe zij met een dergelijke vraag om kunnen gaan in het standpunt Vrije artsenkeuze (PDF).
Kern: een instelling kan alleen aan het verzoek voor een zorgverlener met een bepaalde sekse voldoen als de patiënt dit tijdig (bij het maken van een afspraak) aangeeft. In spoedsituaties zijn de keuzemogelijkheden van de patiënt veel beperkter, of niet aanwezig.