Dossier / bijgewerkt: 2 mei 2022
De tolkenregeling beperkte zich sinds 2012 tot drie specifieke groepen: slachtoffers van mensenhandel, asielzoekers in opvangcentra en vrouwen die in de maatschappelijke opvang verblijven. Vanaf 1 januari 2022 kunnen de kosten van tolken in de GGZ in rekening worden gebracht bij zorgverzekeraars.
Voor goede zorg hebben artsen en andere zorgverleners behoefte aan een ruimere inzet van professionele tolken, zo bleek al eerder ook uit NIVEL-onderzoek (2016), en de KNMG heeft daar met andere zorgpartijen bij de overheid op aangedrongen. Het gaat dan met name om situaties waarin de patiënt onvoldoende Nederlands spreekt, de aard van de zorgvraag een professionele tolk vereist en de patiënt aantoonbaar geen professionele tolk kan betalen. Deze patiënten lopen extra gezondheidsrisico’s zonder tolk, evenals de samenleving als geheel, bijvoorbeeld bij besmettelijke ziektes. Daarnaast leiden misverstanden tot extra zorggebruik en dus tot extra kosten.